Over hoe wij besloten te stoppen met MariekeWerkt en wat daaraan vooraf ging. Waarom stoppen lastig voor ons was en wat ons hielp in het maken van een keuze.

Waarom stoppen zo lastig is

Stoppen met een onderneming waar we ontzettend veel plezier in hebben gehad en waar we nog altijd in geloven. Waarom dat moeilijk is en we het toch hebben gedaan, begint bij de start van MariekeWerkt.

We begonnen met MariekeWerkt omdat we iets konden bieden waar organisaties mee worstelden. Organisaties (bestuurders en directies) bedachten dat ze in zelfsturende teams wilden werken, maar in de loop van de tijd raakten veel van hen in de problemen. Ze wisten niet hoe ze verder moesten. Wij startten samen met een externe partner, Vernet, MariekeWerkt. We deden onderzoek naar inzetbaarheid in zelforganiserende teams. We ontwikkelden leerprogramma’s en gaven webinars en verzorgden summerschools. Er was een grote groep trouwe volgers die onze artikelen lazen en deelden en met wie we veel contact hadden. Wat een plezier gaf dat. We werden gedreven door passie en geloof. Geloof in dat het nodig was en dat we echt iets konden bieden.

Mijn collega en initiatiefnemer van MariekeWerkt, Marieke Wilke over dat begin: “Ik kon daar iets bieden wat heel erg nodig was bij organisaties en teams die worstelden. Die vaak niet meer wisten hoe zelforganisatie echt bij kon dragen aan betere zorg en meer regie en waarom ze het deden Ik kon daar mijn wetenschappelijke achtergrond combineren met mijn ervaring als interventiekundige en had enorm veel lol in het onderzoek in en met organisaties en daar over schrijven. Kennis te delen.”

Onzekerheid

Het eerste moment dat we nadachten over stoppen of doorgaan was het moment dat mede-initiatiefnemer en samenwerkingspartner Vernet zich terugtrok uit MariekeWerkt. Wat gingen wij doen? Wij geloofden heel sterk dat we het goede aan het doen waren en ook de passie was er nog steeds. Natuurlijk was het spannend want door het vertrek van Vernet verloren we ook kennis en competenties. Maar we gingen door.

Mooie kansen en veel plezier

We zagen zoveel kansen en moois dat we de markt konden bieden. Wekelijks kwamen er mooie vragen op ons pad. We hebben een goed ontvangen online programma ontwikkeld voor teams in een tijd toen blended learning en online trainingsprogramma’s nog veel minder gebruikelijk waren. En dat anders was en is in de manier waarop teams als geheel sterker en vaardiger werden. Inmiddels was het initiatief breder binnen Nulvierentwintig opgepakt en wij hadden veel plezier in het samen ondernemen. We vierden feest bij successen en deelden die met onze volgers en klanten.

Doorgaan begon pijn te doen

Maar, we merkten dat de aandacht die het kostte om twee ondernemingen in de lucht te houden steeds zwaarder begon te vallen. We moesten onze aandacht noodgedwongen verdelen en MariekeWerkt dreigde ten koste te gaan van Nul Vierentwintig en andersom. Het bracht spanning met zich mee dat we het risico liepen dat we niet de volle aandacht en kwaliteit konden bieden die we wilden.

Een compromis

We kwamen tot een compromis. We zouden met MariekeWerkt gaan downsizen tot één programma, maar daarbinnen niet meer allerlei andere initiatieven ontwikkelen. Daarmee was het weer behapbaar. Maar, zo bleek, ook veel minder leuk en minder bij ons passend. En dit was het moment waarop stoppen opnieuw in het vizier kwam. In de hoop MariekeWerkt te behouden hadden we het uitgekleed tot 1 onderwerp en 1 oplossing, waar we als veranderkundigen zijn van gevarieerd en meervoudig kijken. Kijken wat onze klanten echt nodig hebben en hoe wij daaraan bij kunnen dragen. MariekeWerkt bestond niet meer uit leuke initiatieven en was minder van toegevoegde waarde. Dat maakte de stap om te stoppen minder erg.

Stoppen was ook rouwen

Uiteraard voelde het wel als een falen en was het een emotioneel proces. Ook moesten we wennen aan het idee dat al die uren inspanning, waar we ons volledig gegeven hebben, uiteindelijk niets meer zou opleveren. Dit voelde ook als rouw, een proces van afscheid nemen.

Ik citeer een collega-ondernemer over het sluiten van een deel van je onderneming: “dat is geen falen, maar dat is ook ondernemen. Ongemakkelijk en leerzaam”. Want je verliest iets en tegelijkertijd kijken we nu terug op de situatie en ervaren we dat er alleen maar winst was. Het heeft ons immers zoveel opgeleverd, we hebben dingen gedaan die we voorheen niet deden en hebben andere kwaliteiten in moeten zetten dan is ons dagelijks advies- en interimwerk. Omdat onze tijd schaars was hebben we ontdekt hoe we ieders verschillende kwaliteiten zo goed mogelijk kunnen benutten en daar op leren vertrouwen. We zijn een ander en sterker team geworden.

Volop door in Nul Vierentwintig

Door de keuze om te stoppen kunnen we ons helemaal focussen op Nul Vierentwintig waarmee we nog steeds doen waarin we geloven en dat in alle eerlijkheid, iets dichter bij ons ligt, qua geloof en competenties. Nu kijken we even achterom, maar we laten MariekeWerkt achter ons, nemen alle kennis en ervaring met ons mee en kijken vol goede moed en met plezier vooruit.

Karin Castelijn is veranderkundig- interventiekundig adviseur. Ze is partner bij Nul Vierentwintig.