Organisaties die jarenlang elkaars tegenpolen waren en die zich continue wilden onderscheiden van elkaar, besluiten op een zeker moment tot het werken aan een verdergaande samenwerking met elkaar. Ze zien dat ze elkaar nodig hebben, mede vanwege hun gezamenlijke cliënten die een gezamenlijk expertise en handelen van deze organisaties vraagt.

Deze drie organisaties benaderden Marieke Wilke van Nul Vierentwintig om hen te begeleiden bij dit proces van samenwerking. Moniek Streng, was een van de directeuren van de drie betrokken partijen: een van de opdrachtgevers. Zij deelt haar ervaring: ‘We waren op zoek naar een bureau dat een verkenning zou doen naar de mogelijkheid van samenwerking, naar de condities om het succesvol te laten zijn en de stappen die daarin gezet zouden moeten worden.

Waarom kozen jullie voor Nul Vierentwintig?

‘We wilden niet een bureau dat enkel nieuwe samenwerkingsvormen uitwerkt (de harde kant van samenwerken) maar die vooral ook aandacht zou hebben voor de meer proces- zachtere kant van samenwerking: aandacht voor de onderliggende dynamiek en wat zich ‘onder de ijsberg bevindt.’

Wat leverde de betrokkenheid van Nul Vierentwintig op?

Door de gesprekken die Nul Vierentwintig hield met de verschillende bestuurders en met hun leden konden we een duidelijk en gedragen plan maken. Nul Vierentwintig legde een vlijmscherp advies neer. Dit advies was eerlijk, maar tegelijkertijd teleurstellend. Het liet namelijk haarfijn zien dat er nog onvoldoende vertrouwen onderling was om op dat moment vergaand samen te werken. Helder werd ook welke stappen gezet zouden moeten worden om meer vertrouwen te krijgen en om gangbare patronen en overtuigingen te doorbreken om daadwerkelijk met elkaar samen te werken. Dit was een concreet advies waar we iets mee konden!

Moniek Streng geeft aan: ‘Ik was blij met dit advies. “Dit was wat het was.” Er werd een zuivere spiegel voorgehouden en we zijn dus nog niet zo ver. De onderstroom werd mooi zichtbaar. Zo werd duidelijk dat de behoefte aan het behouden van autonomie, maar ook over of de andere partij wel te vertrouwen is, de samenwerking zouden belemmeren. Ik kan me voorstellen dat het voor Marieke en ook Hans Jansen (Bureau Hans Jansen), als adviseurs gemakkelijker is om met nieuwe organisatiemodellen te komen en dat dat minder frustrerend lijkt. Je denkt dan serieus stappen te hebben gezet, maar je hebt de essentie (de echte belemmeringen voor samenwerking) niet geraakt. Je loopt het risico op een slappe hap.

Helaas krijgt de zachte kant van samenwerking vaak onvoldoende waardering, terwijl dit wel degelijk een basisvoorwaarde is voor succesvolle samenwerking.

Heb je vragen over dit traject, neem dan contact op met Marieke Wilke.